Páginas

lunes, 23 de abril de 2018

04-29-2018 - 5nd Sunday of Easter – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hemos llegado a los dos millones de visitas al blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------


ES - CREER
EU - SINETSI
CA - CREURE
GL - CRER
IT - CREDERE
FR - CROIRE
EN - BELIEVE

HOMILIA – ES

29-04-2018
Domingo 5 Pascua – B
Juan 15,1-8

CREER

La fe no es una impresión o emoción del corazón. Sin duda, el creyente siente su fe, la experimenta y la disfruta, pero sería un error reducirla a «sentimentalismo». La fe no es algo que dependa de los sentimientos: «Ya no siento nada; debo de estar perdiendo la fe». Ser creyentes es una actitud responsable y razonada.

La fe no es tampoco una opinión personal. El creyente se compromete personalmente a creer en Dios, pero la fe no puede ser reducida a «subjetivismo»: «Yo tengo mis ideas y creo lo que a mí me parece». La realidad de Dios no depende de mí ni la fe cristiana es fabricación de uno. Brota de la acción de Dios en nosotros.

La fe no es tampoco una costumbre o tradición recibida de los padres. Es bueno nacer en una familia creyente y recibir desde niño una orientación cristiana de la vida, pero sería muy pobre reducir la fe a «costumbre religiosa»: «En mi familia siempre hemos sido muy de Iglesia». La fe es una decisión personal de cada uno.

La fe no es tampoco una receta moral. Creer en Dios tiene sus exigencias, pero sería una equivocación reducirlo todo a «moralismo»: «Yo respeto a todos y no hago mal a nadie». La fe es, además, amor a Dios, compromiso por un mundo más humano, esperanza de vida eterna, acción de gracias, celebración.

La fe no es tampoco un «tranquilizante». Creer en Dios es, sin duda, fuente de paz, consuelo y serenidad, pero la fe no es solo un «agarradero» para los momentos críticos: «Yo, cuando me encuentro en apuros, acudo a la Virgen». Creer es el mejor estímulo para luchar, trabajar y vivir de manera digna y responsable.

La fe cristiana empieza a despertarse en nosotros cuando nos encontramos con Jesús. El cristiano es una persona que se encuentra con Cristo, y en él va descubriendo a un Dios Amor que cada día le atrae más. Lo dice muy bien Juan: «Nosotros hemos conocido el amor que Dios nos tiene y hemos creído en él. Dios es Amor» (1 Juan 4,16).

Esta fe crece y da frutos solo cuando permanecemos día a día unidos a Cristo, es decir, motivados y sostenidos por su Espíritu y su Palabra: «El que permanece unido a mí, como yo estoy unido a él, produce mucho fruto, porque sin mí no podéis hacer nada».

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-04-29
Pazkoaldiko 5. igandea – B
Joan 15,1-8

SINETSI

Fedea ez da bihotz-zirrara edo emozio bat. Dudarik gabe, sinestedunak sentitzen du bere fedea, esperimentatzen du eta gozatzen du hartaz, baina oker handia izango litzateke hura «sentimentalismo» batera mugatzea. Fedea ez da sentimenduen baitan dagoen zerbait: «Jada ez dut ezer sentitzen; fedea galtzen ari naiz nonbait». Fededun izatea, jarrera erantzukizunezkoa eta arrazoitua izatea da.

Fedea ez da iritzi pertsonal bat ere. Fededuna pertsona bezala konprometitzen da Jainkoagan sinestera; halere, fedea ezin mugatu da «subjektibismo huts» batera: «Neure ideiak ditut nik eta iruditzen zaidana sinesten dut». Jainkoaren errealitatea ez da nire baitan legokeen zerbait; fedea ez da ere norberak sortutako zerbait. Jainkoak gugan burututako egintzatik, esku hartzetik, dator.

Fedea ez da ohitura bat edota gurasoengandik jasotako tradizio bat ere. Gauza ona da familia fededun batean jaio izana eta txikitatik bizitzaren kristau-norabidea jaso izana; baina oso gauza pobrea izango litzateke fedea «ohitura erlijioso» batera mugatzea: «Nire familian beti oso Elizako izan gara». Norberaren erabaki pertsonala da fedea.

Fedea ez da errezeta moral bat ere. Jainkoagan sinesteak bere eskakizunak ditu, baina errakuntza izango litzateke den-dena «moralismo» bihurtzea: «Denak errespetatzen ditut nik eta ez diot inori gaitzik egiten». Fedea, gainera, Jainkoa maitatzea da, konpromisoa mundu gizatarrago baten alde, betiko biziaren esperantza, eskerrona, ospatzea.

Fedea ez da «lasaigarri» bat ere. Jainkoagan sinestea, dudarik gabe, bake-iturri da, kontsolamendu eta baretasun, baina fedea ez da «helduleku» soil bat une kritikoetarako: «Nik, estu gertatzen naizenean, Andre Mariagana jotzen dut». Sinestea estimulurik hobena da borrokarako, lanerako eta era duin eta erantzukizunezkoz bizitzeko.

Kristau-fedea, Jesusekin topo egitean hasten da gugan esnatzen. Kristaua, Kristorekin topo egin duen pertsona da, eta harengan joaten da aurkitzen Maitasun den Jainkoa, egunetik egunera bizikiago erakartzen duena. Oso egoki dio Joanek: «Guk ezagutu dugu Jainkoak digun maitasuna eta harengan sinetsi dugu. Jainkoa Maitasun da» (1 Joan 4,16).

Fede honek hazi eta fruitua eman, egunez egun Kristogan irauten dugunean ematen du, hau da, haren Espirituak eta haren Hitzak eraginik eta sostengaturik: «Nirekin bat irauten duenak, ni berarekin nagoen bezala, fruitu asko ematen du, ni gabe ezin baituzue ezer egin».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

29-04-2018
Diumenge 5 de Pasqua – B
Joan 15,1-8

CREURE

La fe no és una impressió o emoció del cor. Sens dubte, el creient sent la seva fe, l’experimenta i la gaudeix, però seria un error reduir-la a «sentimentalisme». La fe no és una cosa que depengui dels sentiments: «Ja no sento res; dec estar perdent la fe». Ser creients és una actitud responsable i raonada.

La fe no és tampoc una opinió personal. El creient es compromet personalment a creure en Déu, però la fe no pot ser reduïda a «subjectivisme»: «Jo tinc les meves idees i crec que a mi em sembla». La realitat de Déu no depèn de mi, ni la fe cristiana és fabricació d’un mateix. Brolla de l’acció de Déu en nosaltres.

La fe no és tampoc un costum o tradició rebuda dels pares. És bo néixer en una família creient i rebre des d’infant una orientació cristiana de la vida, però seria molt pobre reduir la fe a «costum religiós»: «A la meva família sempre hem sigut molt d’Església». La fe és una decisió personal de cadascú.

La fe no és tampoc una recepta moral. Creure en Déu té les seves exigències, però seria una equivocació reduir-ho tot a «moralisme»: «Jo respecto tothom i no faig mal a ningú». La fe és, a més, amor a Déu, compromís per un món més humà, esperança de vida eterna, acció de gràcies, celebració.

La fe no és tampoc un «tranquil·litzant». Creure en Déu és, sens dubte, font de pau, consol i serenitat, però la fe no és només un «agafador» per als moments crítics: «Jo, quan em trobo amb problemes, vaig a la Mare de Déu». Creure és el millor estímul per lluitar, treballar i viure de manera digna i responsable.

La fe cristiana comença a despertar-se en nosaltres quan ens trobem amb Jesús. El cristià és una persona que es troba amb Crist, i en ell va descobrint un Déu Amor que cada dia l’atrau més. Ho diu molt bé Joan: «Nosaltres hem conegut l’amor que Déu ens té i hi hem cregut. Déu és Amor» (1 Joan 4,16).

Aquesta fe creix i dóna fruits només quan restem dia a dia units a Crist, és a dir, motivats i sostinguts pel seu Esperit i la seva Paraula: «El qui està en mi i jo en ell, dóna molt de fruit, perquè sense mi no podeu fer res».

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

29-04-2018
Domingo 5 Pascua – B
Xoán 15,1-8

CRER

A fe non é unha impresión ou emoción do corazón. Sen dúbida, o crente sente a súa fe, experiméntaa e gózaa, pero sería un erro reducila a «sentimentalismo». A fe non é algo que dependa dos sentimentos: «Xa non sento nada; debo de estar perdendo a fe». Ser crentes é unha actitude responsábel e razoada.

A fe non é tampouco unha opinión persoal. O crente comprométese persoalmente a crer en Deus, pero a fe non pode ser reducida a «subxectivismo»: «Eu teño as miñas ideas e creo o que a min me parece». A realidade de Deus non depende de min, nin a fe cristiá é fabricación dun mesmo. Brota da acción de Deus en nós.

A fe non é tampouco un costume ou tradición recibida dos pais. É bo nacermos nunha familia crente e recibirmos desde nenos unha orientación cristiá da vida, pero sería moi pobre reducirmos a fe a un «costume relixioso»: «Na miña familia sempre fomos moi de Igrexa». A fe é unha decisión persoal de cada un.

A fe non é tampouco unha receita moral. Crer en Deus ten as súas esixencias, pero sería unha equivocación reducilo todo a «moralismo»: «Eu respecto a todos e non fago mal a ninguén». A fe é, ademais, amor a Deus, compromiso por un mundo máis humano, esperanza de vida eterna, acción de grazas, celebración.

A fe non é tampouco un «tranquilizante». Crer en Deus é, sen dúbida, fonte de paz, consolo e serenidade, pero a fe non é só unha «agarradeira» para os momentos críticos: «Eu, cando me atopo en apertas, acudo á Virxe. Crer é o mellor estímulo para loitarmos, traballarmos e vivirmos de xeito digno e responsábel.

A fe cristiá empeza a espertarse en nós cando nos atopamos con Xesús. O cristián é unha persoa que se atopa con Cristo, e nel vai descubrindo a un Deus Amor que cada día atráelle máis. Dío moi ben Xoán: «Nós coñecemos o amor que Deus nos ten e cremos nel. Deus é Amor» (1 Xoán 4,16).

Esta fe crece e dá froitos só cando permanecemos día a día unidos a Cristo, é dicir, motivados e sostidos polo seu Espírito e a súa Palabra: «Quen permanece unido a min, como eu estou unido a el, produce moito froito, porque sen min nada podedes facer».

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

29-04-2018
Domenica 5 Pasqua – B
Giovanni 15,1-8

CREDERE

La fede non è un'impressione o emozione del cuore. Indubbiamente, il credente sente la sua fede, l'esperimenta e la gode, ma sarebbe un errore ridurla a «sentimentalismo». La fede non è qualcosa che dipenda dai sentimenti: «Non sento più nulla; devo star perdendo la fede». Essere credenti è un atteggiamento responsabile e ragionato.

La fede non è nemmeno un'opinione personale. Il credente si impegna personalmente a credere in Dio, ma la fede non può essere ridotta a «soggettivismo»: «Io ho le mie idee e credo a quello che a me sembra». La realtà di Dio non dipende da me né la fede cristiana è fabbricazione di qualcuno. Germoglia dall'azione di Dio in noi.

La fede non è nemmeno un costume o una tradizione ricevuta dai genitori. È cosa buona nascere in una famiglia credente e ricevere fin da bambino un orientamento cristano della vita, ma sarebbe molto povero ridurre le fede a «costume religioso»: «Nella mia famiglia siamo sempre stati molto di Chiesa». La fede è una decisione personale di ciascuno.

La fede non è nemmeno una ricetta morale. Credere in Dio ha le sue esigenze, ma sarebbe un equivoco ridurre tutto a «moralismo»: «Io rispetto tutti e non faccio male a nessuno». La fede è, inoltre, amore a Dio, impegno per un mondo più umano, attesa di vita eterna, azione di grazie, celebrazione.

La fede non è nemmeno un «tranquillante». Credere in Dio è, senza dubbio, fonte di pace, consolazione e serenità, ma la fede non è solo un «appiglio» per i momenti critici: «Io, quando mi trovo nei guai, ricorro alla Vergine». Credere è lo stimolo migliore per lottare, lavorare e vivere in maniera degna e responsabile.

La fede cristiana inizia a risvegliarsi in noi quando ci incontriamo con Gesù. Il cristiano è una persona che s'incontra con Cristo, e in lui va scoprendo un Dio Amore che lo attrae ogni giorno sempre di più. Lo dice molto bene Giovanni: «Abbiamo conosciuto l'amore che Dio ha per noi e abbiamo creduto in lui. Dio è Amore» (1 Giovanni 4,16).

Questa fede cresce e dà frutti solo quando rimaniamo giorno per giorno uniti a Cristo, cioè motivati e sostenuti dal suo Spirito e dalla sua Parola: «Chi rimane unito a me, come io sono unito a lui, produce molto frutto, perché senza di me non potete far nulla».

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

29-04-2018
5 Pâques – B
Jean 15,1-8

CROIRE

La foi n’est ni une impression ni une émotion du coeur. Sans doute, le croyant sent sa foi, il l’expérimente et en jouit, mais ce serait une erreur de la réduire à du «sentimentalisme». La foi n’est pas quelque chose relevant des sentiments: «Je ne sens plus rien; je suis sûrement en train de perdre ma foi». Etre croyants est (plutôt) une attitude responsable et raisonnée.

La foi n’est non plus une option personnelle. Le croyant s’engage personnellement à croire en Dieu mais la foi ne peut pas être réduite à du «subjectivisme»: «J’ai mes idées et je crois à ce qui me semble bon». La réalité de Dieu ne dépend pas de moi ni la foi chrétienne n’est une fabrication de quelqu’un. Elle jaillit de l’action de Dieu en nous.

La foi n’est non plus une coutume ou une tradition héritée de nos parents. Il est bon de naître dans une famille croyante et de recevoir depuis son enfance une orientation chrétienne pour sa vie, mais ce serait bien pauvre de réduire la foi à «une simple coutume religieuse»: «Dans ma famille, nous sommes depuis toujours des gens d’église». La foi est une décision personnelle qui relève de chacun.

La foi n’est non plus une recette morale. Croire en Dieu comporte des exigences, mais ce serait une erreur de tout réduire à du «moralisme»: «Moi, je respecte tout le monde et je ne fais du mal à personne». La foi est en plus, amour envers Dieu, engagement pour un monde plus humain, espérance de vie éternelle, action de grâces, célébration.

La foi n’est non plus un «tranquillisant». Croire en Dieu est, sans doute, une source de paix, de consolation et de sérénité, mais on ne doit pas faire de la foi une bouée de sauvetage pour les moments critiques: «Moi, quand je suis dans l’angoisse, je recours à la Vierge». Croire doit être le meilleur stimulant pour lutter, pour travailler et pour vivre d’une manière digne et responsable.

La foi chrétienne commence à s’éveiller en nous lorsque nous rencontrons Jésus. Le chrétien est une personne qui a rencontré le Christ et qui découvre en lui un Dieu Amour qui l’attire de plus en plus. Jean l’exprime très bien: «Nous avons connu l’amour de Dieu envers nous et nous avons cru en lui. Dieu est Amour» (1 Jean 4,16).

Cette foi grandit et porte des fruits seulement si nous demeurons jour après jour unis au Christ, c’est-à-dire, motivés et soutenus par son Esprit et par sa Parole: «Celui qui demeure en moi, comme moi en lui, portera beaucoup de fruit, car sans moi vous ne pouvez rien faire».

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

29-04-2018
Domingo 5 Páscoa – B
João 15,1-8

ACREDITAR

A fé não é uma impressão ou emoção do coração. Sem dúvida, o crente sente a sua fé, experimenta-a e disfruta-a, mas seria um erro reduzi-la a «sentimentalismo». A fé não é algo que dependa dos sentimentos: «Já não sinto nada; devo estar a perder a fé». Ser crentes é uma atitude responsável e razoável.

A fé não é tampouco uma opinião pessoal. O crente compromete-se pessoalmente a acreditar em Deus, mas a fé não pode ser reduzida a «subjetivismo»: «Eu tenho as minhas ideias e acredito naquilo que me parece». A realidade de Deus não depende de mim nem a fé cristã é fabrico do próprio. Brota da acção de Deus em nós.

A fé não é tampouco um costume ou tradição recebida dos padres. É bom nascer numa família crente e receber desde criança uma orientação cristã da vida, mas seria muito pobre reduzir a fé a «hábitos religiosos»: «Na minha família sempre temos sido muito de Igreja». A fé é uma decisão pessoal de cada um.

A fé não é tampouco uma receita moral. Acreditar em Deus tem as suas exigências, mas seria um equívoco reduzir tudo a «moralismo»: «Eu respeito a todos e não faço mal a ninguém». A fé é, além disso, amor a Deus, compromisso por um mundo mais humano, esperança de vida eterna, acção de graças, celebração.

A fé não é tampouco um «tranquilizante». Acreditar em Deus é, sem dúvida, fonte de paz, consolo e serenidade, mas a fé não é só uma «boia de salvação» para os momentos críticos: «Eu, quando me encontro em apuros, recorro à Virgem». Acreditar é o melhor estímulo para lutar, trabalhar e viver de forma digna e responsável.

A fé cristã começa a despertar-se em nós quando nos encontramos com Jesus. O cristão é uma pessoa que se encontra com Cristo, e Nele vai descobrindo um Deus Amor que cada dia o atrai mais. Diz muito bem João: «Nós conhecemos o amor que Deus nos tem e temos acreditado Nele. Deus é Amor» (1 João 4,16).

Esta fé cresce e dá frutos só quando permanecemos dia a dia unidos a Cristo, quer dizer, motivados e sustentados pelo Seu Espírito e a Sua Palavra: «O que permanece unido a mim, como eu estou unido a ele, produz muito fruto, porque sem mim não podeis fazer nada».

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

04-29-2018
5th Sunday of Easter – B
John 15,1-8

BELIEVE

Faith isn’t an impression or emotion of the heart. Without doubt, the believer feels faith, experiences it, and enjoys it, but it would be wrong to reduce it to «sentimentalism». Faith isn’t something that depends on feelings: «I don’t feel anything anymore; I must be losing my faith». Being a believer is a responsible and reasoned attitude.

Nor is faith a personal opinion. The believer personally commits self to believe in God, but faith can’t be reduced to «subjectivism». «I have my ideas and I believe what seems right to me». The reality of God doesn’t depend on me, nor is the Christian faith one’s own fabrication. It springs forth from God’s action in us.

Nor is faith a custom or tradition received from my parents. It’s good to be born in a believing family and receive from childhood a Christian orientation of life, but it would be pretty puny to reduce faith to «religious custom»: «In my family we’ve always been very Church-going». Faith is a personal decision of each person.

Nor is faith a moral recipe. To believe in God has its demands, but it would be a mistake to reduce everything to «moralism»: «I respect everyone and don’t do anything bad to anyone». Faith is, in addition, love for God, commitment for a more human world, hope of eternal life, thanksgiving, celebration.

Nor is faith a «tranquilizer». To believe in God is without doubt a source of peace, counsel, and serenity, but faith isn’t just an “cop-out” for critical moments: «When I find myself in a bad situation, I go to the Virgin». To believe is the best stimulus to keep fighting, working and living in a dignified and responsible way.

Christian faith begins to be awakened in us when we meet Jesus. The Christian is a person who meets Christ, and in him goes on discovering a God who is Love, a God who draws me more each day. John says it very well: «We have recognized for ourselves, and put our faith in the love God has for us. God is love» (1 John 4,16).

This faith grows and bears fruit only when we remain united to Christ day after day, that is to say, when we are motivated and sustained by his Spirit and his Word: «Whoever remains in me, with me in him, bears fruit in plenty; for cut off from me you can do nothing».

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario