Páginas

martes, 3 de abril de 2018

04-08-2018 - 2nd Sunday of Easter – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nos faltan 55.000 visitas en nuestro blog para llegar a los dos millones. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

08-04-2018
Domingo 2 Pascua – B
Juan 20,19-31

¿AGNÓSTICOS?

Pocos nos han ayudado tanto como Christian Chabanis a conocer la actitud del hombre contemporáneo ante Dios. Sus famosas entrevistas son un documento imprescindible para saber qué piensan hoy los científicos y pensadores más reconocidos acerca de Dios.

Chabanis confiesa que, cuando inició sus entrevistas a los ateos más prestigiosos de nuestros días, pensaba encontrar en ellos un ateísmo riguroso y bien fundamentado. En realidad se encontró con que, detrás de graves profesiones de lucidez y honestidad intelectual, se escondía con frecuencia una «una absoluta ausencia de búsqueda de verdad».

No sorprende la constatación del escritor francés, pues algo semejante sucede entre nosotros. Gran parte de los que renuncian a creer en Dios lo hacen sin haber iniciado ningún esfuerzo para buscarlo. Pienso sobre todo en tantos que se confiesan agnósticos, a veces de manera ostentosa, cuando en realidad están muy lejos de una verdadera postura agnóstica.

El agnóstico es una persona que se plantea el problema de Dios y, al no encontrar razones para creer en él, suspende el juicio. El agnosticismo es una búsqueda que termina en frustración. Solo después de haber buscado adopta el agnóstico su postura: «No sé si existe Dios. Yo no encuentro razones ni para creer en él ni para no creer».

La postura más extendida hoy consiste sencillamente en desentenderse de la cuestión de Dios. Muchos de los que se llaman agnósticos son, en realidad, personas que no buscan. Xavier Zubiri diría que son vidas «sin voluntad de verdad real». Les resulta indiferente que Dios exista o no exista. Les da igual que la vida termine aquí o no. A ellos les basta con «dejarse vivir», abandonarse «a lo que fuere», sin ahondar en el misterio del mundo y de la vida.

Pero ¿es esa la postura más humana ante la realidad? ¿Se puede presentar como progresista una vida en la que está ausente la voluntad de buscar la verdad última de nuestra vida? ¿Se puede afirmar que es esa la única actitud legítima de todo? ¿Se puede afirmar que es esa la única actitud legítima de honestidad intelectual? ¿Cómo puede uno saber que no es posible creer si nunca ha buscado a Dios?

Querer mantenerse en esa «postura neutral» sin decidirse a favor o en contra de la fe es ya tomar una decisión. La peor de todas, pues equivale a renunciar a buscar una aproximación al misterio último de la realidad.

La postura de Santo Tomás no es la de un agnóstico indiferente, sino la de quien busca reafirmar su fe en la propia experiencia. Por eso, cuando se encuentra con Cristo, se abre confiadamente a él: «Señor mío y Dios mío». ¡Cuánta verdad encierran las palabras de Karl Rahner!: «Es más fácil dejarse hundir en el propio vacío que en el abismo del misterio santo de Dios, pero no supone más coraje ni tampoco más verdad. En todo caso, esta verdad resplandece si se la ama, se la acepta y se la vive como verdad que libera».

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-04-08
Pazkoaldiko 2. igandea – B
Joan 20,19-31

AGNOSTIKOAK?

Inork gutxik lagundu digu Christian Chabanisek adina, gaur egungo gizakiak Jainkoaren aurrean duen jarrera ezagutzen. Beraren elkarrizketak ezinbesteko agiri edo dokumentu dira, gaur egun zientifikoek eta pentsalariek Jainkoaz zer pentsatzen duten jakiteko.

Chabanisek aitortzen du, uste zuela, gaur egungo ateorik ospetsuenei elkarrizketak egiten hasi zenean, ateismo zorrotza eta ongi oinarritua topatuko zuela haiengan. Izatez, ordea, egiaztatu zuen, lanbide argitsu eta zintzotasun handikoen atzean, «egia bilatzearen erabateko absentzia» ezkutatzen zela sarritan.

Ez da harritzekoa frantziar idazle horren egiaztapen hori; izan ere, antzeko zerbait gertatzen da gure artean ere. Jainkoagan sinesteari uko egiten dioten askok, haren bila hasteko inolako ahaleginik egin gabe egiten dute. Gogoan, batez ere, beren burua agnostiko aitortzen dutenak ditut; batzuetan era arranditsuan aitortzen dute, egiaz oso urrun badaude ere benetako jarrera agnostiko batetik.

Agnostikoa, Jainkoaren problema planteatzen duen pertsona da eta, harengan sinesteko arrazoirik aurkitu ezinik, iritzia airean uzten duena. Frustrazioan amaitzen den bilaketa da agnostizismoa. Bila ibili ondoren bakarrik hartzen du agnostikoak bere jarrera: «Ez dakit Jainkoa existitzen den. Ez dut aurkitzen arrazoirik, ez harengan sinesteko, ez harengan ez sinesteko».

Gaur hedatuena den jarrera, beste bat da: Jainkoaren arazoa alde batera uztea. Beren burua agnostiko aitortzen duten asko, bila ibili ez diren pertsona dira egiaz. Xabier Zubirik esango luke, «zinezko egiaren gogorik gabeko» bizitza direla. Bost axola zaie Jainkoa izan ala ez izan. Berdin zaia bizitza hemen bukatu ala ez. Aski dute beren buruari «bizitzen uztea», beren burua «dena delakoaren esku» uztea, munduaren eta biziaren misterioan sakondu gabe.

Alabaina, hori al da jarrerarik gizatarrena errealitatearen aurrean? Aurkeztu al daiteke aurrerakoitzat bizitza bat, zeinetan absente baitago gure bizitzaren azken egia bilatzeko gogoa? Baiezta al daiteke hori dela guztietan jarrera bidezko bakarra? Baiezta al daiteke hori dela adimen-zintzotasunezko jarrera bidezko bakarra? Nolatan jakin dezake batek ezinezkoa dela Jainkoagan sinestea, sekula ibili ez bada haren bila?

«Jarrera neutral» horretan jarraitu nahi izatea, fedearen alde nahiz kontra egin gabe, erabaki bat hartzea da jada. Guztietan okerrena da; izan ere, errealitatearen azken misteriora hurbiltzearen bila ibiltzeari uko egitea da.

Tomasen jarrera ez da agnostiko axolagabe batena, baizik eta bere fedea bere esperientzia propioan baietsi nahi duenarena. Horregatik, Kristorekin topo egin duenean, konfiantzaz ireki zaio: «Ene Jaun eta ene Jainko». Bai egiazkoak direla Karl Rahnerren hitz hauek: «Errazagoa da norberaren hutsunean hondoratzen uztea, Jainkoaren misterio santuaren amildegian baino; baina ez du adierazten horrek, ez adore handiagorik, ez egia handiagorik. Nolanahi den, egia hau distiratsu ageri ohi da maite baduzu, onartzen baduzu eta liberatzen duen egia bezala bizi baduzu».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

08-04-2018
Diumenge 2 de Pasqua – B
Joan 20,19-31

AGNÒSTICS?

Pocs ens han ajudat tant com Christian Chabanis a conèixer l’actitud de l’home contemporani davant Déu. Les seves famoses entrevistes són un document imprescindible per saber què pensen avui els científics i pensadors més reconeguts sobre Déu.

Chabanis confessa que, quan va iniciar les seves entrevistes als ateus més prestigiosos dels nostres dies, pensava trobar-hi un ateisme rigorós i ben fonamentat. En realitat es va trobar que, darrere de greus professions de lucidesa i d’honestedat intel·lectual, s’amagava ben sovint una «una absoluta absència de recerca de veritat».

No sorprèn la constatació de l’escriptor francès, doncs alguna cosa semblant succeeix entre nosaltres. Gran part dels que renuncien a creure en Déu ho fan sense haver iniciat cap esforç per buscar-lo. Penso sobretot en tants que es confessen agnòstics, de vegades de manera ostentosa, quan en realitat estan molt lluny d’una veritable postura agnòstica.

L’agnòstic és una persona que es planteja el problema de Déu i, en no trobar raons per a creure-hi, suspèn el judici. L’agnosticisme és una recerca que acaba en frustració. Només després d’haver buscat adopta l’agnòstic la seva postura: «No sé si existeix Déu. Jo no trobo raons ni per a creure-hi ni per a no creure-hi».

La postura més estesa avui consisteix senzillament en desentendre’s de la qüestió de Déu. Molts dels que es diuen agnòstics són, en realitat, persones que no busquen. Xavier Zubiri diria que són vides «sense voluntat de veritat real». Els resulta indiferent que Déu existeixi o no existeixi. Els és igual que la vida acabi aquí o no. En tenen prou amb «deixar-se viure», abandonar-se «al que sigui», sense aprofundir en el misteri del món i de la vida.

Però ¿és aquesta la postura més humana davant la realitat? Es pot presentar com a progressista una vida en la qual és absent la voluntat de cercar la veritat última de la nostra vida? ¿Es pot afirmar que és aquesta l’única actitud legítima de tot? ¿Es pot afirmar que és aquesta l’única actitud legítima d’honestedat intel·lectual? Com pot hom saber que no és possible creure si mai ha cercat Déu?

Voler mantenir-se en aquesta «postura neutral» sense decidir-se a favor o en contra de la fe és ja prendre una decisió. La pitjor de totes, ja que equival a renunciar a buscar una aproximació al misteri últim de la realitat.

La postura de Tomàs no és la d’un agnòstic indiferent, sinó la de qui cerca reafirmar la seva fe en la pròpia experiència. Per això, quan es troba amb Crist, s’obre confiadament a ell: «Senyor meu i Déu meu». Quanta veritat hi ha en les paraules de Karl Rahner: «És més fàcil deixar-se enfonsar en el propi buit que en l’abisme del misteri sant de Déu, però no suposa més coratge ni tampoc més veritat. En tot cas, aquesta veritat resplendeix si s’estima, si s’accepta i si es viu com a veritat que allibera».

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

08-04-2018
Domingo 2 Pascua – B
Xoán 20,19-31

AGNÓSTICOS?

Poucos nos axudaron tanto como Christian Chabanis para coñecermos a actitude do home contemporáneo ante Deus. As súas famosas entrevistas son un documento imprescindíbel para sabermos o que pensan hoxe os científicos e pensadores máis recoñecidos acerca de Deus.

Chabanis confesa que, cando iniciou as súas entrevistas aos ateos máis prestixiosos dos nosos días, pensaba atopar neles un ateísmo rigoroso e ben fundamentado. En realidade atopou que, detrás de graves profesións de lucidez e honestidade intelectual, escondíase con frecuencia «unha absoluta ausencia de procura da verdade».

Non sorprende a constatación do escritor francés, pois algo semellante sucede entre nós. Gran parte dos que renuncian a crer en Deus fano sen iniciaren ningún esforzo por buscalo. Penso sobre todo en tantos que se confesan agnósticos, ás veces de xeito ostentoso, cando en realidade están moi lonxe dunha verdadeira postura agnóstica.

O agnóstico é unha persoa que si suscita o problema de Deus e, ao non atopar razóns para crer nel, suspende o xuízo. O agnosticismo é unha procura que termina en frustración. Só, despois de buscar, adopta o agnóstico a súa postura: «Non sei se existe Deus. Eu non atopo razóns nin para crer nel nin para non crer».

A postura máis estendida hoxe consiste sinxelamente en desentenderse da cuestión de Deus. Moitos dos que se chaman agnósticos son, en realidade, persoas que non buscan. Xavier Zubiri diría que son vidas «sen vontade de verdade real». Resúltalles indiferente que Deus exista ou non exista. Dálles igual que a vida termine aquí ou non. A eles bástalles con «deixarse vivir», abandonarse «ao que for», sen afondar no misterio do mundo e da vida.

Pero é esa a postura máis humana ante a realidade? Pódese presentar como progresista unha vida na que está ausente a vontade de buscar a verdade última da nosa vida? Pódese afirmar que é esa a única actitude lexítima de todo? Pódese afirmar que é esa a única actitude lexítima de honestidade intelectual? Como pode un saber que non é posíbel crer si nunca buscou a Deus?

Querer manterse nesa «postura neutral» sen decidirse a favor ou en contra da fe é xa tomar unha decisión. A peor de todas, pois equivale a renunciar a buscar unha aproximación ao misterio último da realidade.

A postura de Tomé non é a dun agnóstico indiferente, senón a de quen busca reafirmar a súa fe na propia experiencia. Por iso, cando se atopa co Cristo, ábrese confiadamente a el: «meu Señor e meu Deus». Canta verdade encerran as palabras de Karl Rahner: «É máis fácil deixarse afundir no propio baleiro que no abismo do misterio santo de Deus, pero non supón máis coraxe nin tampouco máis verdade. En todo caso, esta verdade resplandece se se ama, acepta e vive como verdade que libera».

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

08-04-2018
Domenica 2 Pasqua – B
Giovanni 20,19-31

AGNOSTICI?

Pochi ci hanno aiutato tanto come Christian Chabanis a conoscere l’atteggiamento dell’uomo contemporáneo di fronte a Dio. Le sue famose interviste sono un documento imprescindibile per sapere che cosa pensano oggi gli scienziati e i pensatori più famosi riguardo a Dio.

Chabanis confessa che, quando iniziò le sue interviste agli atei più prestigiosi dei nostri giorni, pensava di trovare in loro un ateismo rigoroso e ben fondato. In realtà, si trovò con il fatto che, dietro grandi professioni di lucidità e onestà intellettuale, si nascondeva spesso «un’assoluta assenza di ricerca di verità».

Non sorprende la costatazione dello scrittore francese, perché qualcosa di simile accade tra noi. Gran parte di quelli che rinunciano a credere in Dio, o fanno senza essersi minimamente sforzati di cercarlo. Penso soprattutto a tanti che si confessano agnostici, a volte ostentatamente, quando in realtà sono molto lontani da una vera posizione agnostica.

L’agnostico è una persona che si pone il problema di Dio e, non trovando ragioni per credere in lui, sospende il giudizio. L’agnosticismo è una ricerca che finisce in frustrazione. Solo dopo aver cercato l’agnostico adotta la sua posizione: «Non so se existe Dio. Io non trovo ragioni né per credere in lui né per non credere».

L’atteggiamento più diffuso oggi consiste semplicemente nel disinteressarsi della questione di Dio. Molti di quelli che si dicono agnostici sono, in realtà, persone che non cercano. Xavier Zubiri direbbe che sono vite «senza volontà di reale verità». Per loro è indifferente che Dio esista o non esista. Per loro è uguale che la vita termini qui o no. Basta loro «lasciarsi vivere», abbandonarsi «a quel che sia», senza scavare nel mistero del mondo e della vita.

Ma questo è l’atteggiamento più umano di fronte alla realtà? Si può presentare come progressista una vita nella quale manca la volontà di cercare la verità ultima della nostra vita? Si può affermare che questo è l’unico atteggiamento legittimo su tutto? Si può affermare che questo è l’unico atteggiamento legittimo di onestà intellettuale? Come si può sapere che non è possibile credere se non si è mai cercato Dio?

Volersi mantenere in questa «posizione neutrale» senza decidersi a favore o contro la fede è già prendere una decisione.. La peggiore di tutte, perché equivale a rinunciare a cercare un avvicinamento al mistero ultimo della realtà.

La posizione di Tommaso non è quella di un agnóstico indiferente, ma quella di chi cerca di riaffermare la fede nella propria esistenza. Per questo, quando si trova con Cristo, si apre fiduciosamente a lui: «Mio Signore e mio Dio». Quanta verità racchiudono le parole di Karl Rahner: «È più facile lasciarsi affondare nel proprio vuoto che nell’abisso del mistero santo di Dio, ma non suppone più coraggio e nemmeno più verità. In ogni caso, questa verità risplende se la si ama, la si accetta e la sia vive come verità che libera».

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

08-04-2018
2 Pâques – B
Jean 20,19-31

AGNOSTIQUES?

Peu de personnes nous ont aidés comme Christian Chabanis à connaître l’attitude de l’homme contemporain devant Dieu. Ses fameux entretiens constituent un document indispensable pour savoir ce que pensent aujourd’hui sur Dieu les scientifiques et les penseurs les plus réputés.

Chabanis avoue que, lorsqu’il commença ses entretiens avec les athées les plus prestigieux de notre temps, il pensait trouver chez eux un athéisme rigoureux et bien fondé. En réalité, ce qu’il a souvent trouvé c’est «une absence absolue de recherche de la vérité», cachée derrière certaines déclarations solennelles de lucidité et d’honnêteté intellectuelle.

Le constat de l’écrivain français n’est pas surprenant, car quelque chose de pareil arrive aujourd’hui parmi nous. Une grande partie de ceux qui refusent de croire en Dieu, le font sans avoir fourni auparavant un quelconque effort pour le chercher. Je pense surtout à tant de personnes qui se disent agnostiques, parfois de façon ostentatoire, alors qu’en réalité elles sont très loin d’une véritable position agnostique.

L’agnostique est une personne qui se pose le problème de Dieu et, n’ayant trouvé des raisons de croire en lui, elle suspend sa démarche. L’agnosticisme est une recherche qui finit en frustration. Ce n’est qu’après avoir cherché, que l’agnostique prend position: «Je ne sais pas si Dieu existe. Je ne trouve de raisons ni pour croire ni pour ne pas croire en lui».

La position la plus étendue aujourd’hui consiste simplement à se passer de la question de Dieu. Beaucoup de ceux qui s’appellent agnostiques, sont en réalité des personnes qui ne cherchent pas. Xavier Zubiri dirait que ce sont des vies «sans volonté de vérité réelle». Que Dieu existe ou pas leur est indifférent. Que la vie finisse ici-bas ou pas, leur est égal. Il leur suffit de «se laisser vivre», de s’abandonner «à n’importe quoi», sans creuser au fond du mystère du monde et de la vie.

Mais, est-ce là la position la plus humaine face à la réalité? Peut-on présenter comme progressiste une vie où la volonté de chercher la vérité ultime de notre vie est absente? Peut-on affirmer que c’est là la seule attitude légitime en tout ? La seule attitude légitime d’honnêteté intellectuelle? Comment peut-on savoir qu’il n’est pas possible de croire en Dieu si on ne l’a jamais cherché?

Vouloir se maintenir dans cette «position neutre», sans se décider ni en faveur ni contre la foi, c’est déjà prendre position. C’est d’ailleurs, la pire que l’on puisse prendre, car elle équivaut à un refus de chercher à se rapprocher du mystère ultime de la réalité.

La position de Thomas n’est pas celle d’un agnostique indifférent mais celle de quelqu’un qui cherche à réaffirmer sa foi à partir de sa propre expérience. C’est pourquoi, lorsqu’il rencontre le Christ, il s’ouvre à lui avec confiance: «Mon Seigneur et mon Dieu».

Combien elles sont vraies les paroles de Karl Rahner! «Il est plus facile de se laisser enfoncer dans son propre vide que dans l’abîme du mystère saint de Dieu, mais cela ne veut pas dire non plus qu’on ait davantage de courage ou de vérité. En tout cas, cette vérité rayonne si on l’aime, si on l’accepte et si on la vit comme une vérité qui libère».

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

08-04-2018
Domingo 2 Páscoa – B
João 20,19-31

AGNÓSTICOS?

Poucos nos ajudaram tanto como Christian Chabanis a conhecer a atitude do homem contemporâneo ante Deus. As suas famosas entrevistas são um documento imprescindível para saber o que pensam hoje os cientistas e os pensadores mais reconhecidos acerca de Deus.

Chabanis confessa que, quando iniciou as suas entrevistas aos ateus mais prestigiosos dos nossos dias, pensava encontrar neles um ateísmo rigoroso e bem fundamentado. Na realidade encontrou-se com que, detrás de graves profissões de lucidez e honestidade intelectual, escondia-se com frequência «uma absoluta ausência de procura da verdade».

Não surpreende a constatação do escritor francês, pois algo semelhante sucede entre nós. Grande parte dos que renunciam a acreditar em Deus fazem-no sem ter iniciado nenhum esforço para procura-Lo. Penso sobre tudo em tantos que se confessam agnósticos, por vezes de forma ostensiva, quando na realidade estão muito longe de uma verdadeira postura agnóstica.

O agnóstico é uma pessoa que se coloca o problema de Deus e, ao não encontrar razões para acreditar Nele, suspende o julgamento. O agnosticismo é uma procura que termina em frustração. Só depois de ter procurado adopta o agnóstico a sua postura: «Não sei se existe Deus. Eu não encontro razões nem para acreditar Nele nem para não acreditar».

A postura mais generalizada hoje consiste simplesmente em desentender-se da questão de Deus. Muitos dos que se chamam agnósticos são, na realidade, pessoas que não procuram. Xavier Zubiri diria que são vidas «sem vontade de verdade real». Resulta-lhes indiferente que Deus exista ou não exista. É-lhes igual que a vida termine aqui ou não. A eles é suficiente com «deixar-se viver», abandonar-se «ao que fosse», sem aprofundar no mistério do mundo e da vida.

Mas, é essa a postura mais humana ante a realidade? Poderá apresentar-se como progressista uma vida em que está ausente a vontade de procurar a verdade última da nossa vida? Pode-se afirmar que essa é a única atitude legítima de tudo? Pode-se afirmar que é essa a única atitude legítima de honestidade intelectual? Como pode um saber que não é possível acreditar se nunca se procurou Deus?

Querer manter-se nessa «postura neutral» sem decidir-se a favor ou contra da fé é já tomar uma decisão. A pior de todas, pois equivale a renunciar a procurar uma aproximação ao mistério último da realidade.

A postura de Tomé não é a de um agnóstico indiferente, mas a de quem procura reafirmar a sua fé na própria experiência. Por isso, quando se encontra com Cristo, abre-se confiadamente a Ele: «Senhor meu e Deus meu». Quanta verdade encerram as palavras de Karl Rahner: «É mais fácil deixar-se afundar no próprio vazio que no abismo do mistério santo de Deus, mas não supõe mais coragem nem tampouco mais verdade. Em todo o caso, esta verdade resplandece se se a ama, se a aceita e se a vive como verdade que liberta».

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

04-08-2018
2nd Sunday of Easter – B
John 20,19-31

AGNOSTICS?

Few have helped us as much as Christian Chabanis to know the attitude of people today in the face of God. His famous interviews are an indispensible document to know what the most recognized scientists and thinkers of today think about God.

Chabanis confesses that, when he began his interviews with the most prestigious atheists of our days, he thought he would find in them a rigorous and well-founded atheism. In reality he found hidden behind their serious professions of lucidity and honesty, an «absolute absence of the search for truth».

It’s not surprising how a French writer responded to him, since something similar is going on among us. A great part of those who renounce belief in God do it without having initiated any type of effort whatsoever to seek God. I think above all that so many who confess being agnostics, sometimes in ostentatious ways, in reality are far away from a true agnostic position.

The agnostic is a person who raises the problem of God and, when they don’t find any reason to believe in God, suspend their judgment. Agnosticism is a search that ends in frustration. Only after having begun the search does the agnostic adopt his position: «I don’t know if God exists. I find no reason to believe in God or to not believe».

The posture most common today consists in simply disengaging from the question of God. Many of those who call themselves agnostics are in reality people who aren’t looking. Xavier Zubiri would say that theirs are lives «without the will of real truth». To them it matters little that God exists or doesn’t. It’s all the same whether life ends here or not. To them it’s enough to «live and let live», abandon ourselves «to whatever», without going deeper in the mystery of the world and of life.

But is that the most human posture in the face of reality? Can a life be presented as progressive, in which is absent the will to seek the ultimate truth of our life? Can it be affirmed that such is the only legitimate attitude when all is said and done? Can it be affirmed that such is the only legitimate attitude of intellectual honesty? How can one know that it’s not possible to believe if that person has never sought God?

To want to maintain a ‘neutral position’ without deciding for or against faith is to already make a decision. What’s worst of all is that it’s equivalent to renouncing to seek an approximation to the ultimate mystery of reality.

The posture of Thomas isn’t that of an indifferent agnostic, but one of a person seeking to reaffirm his faith in his own experience. That’s why, when he meets Christ, he confidently opens himself to him: «My Lord and my God». How much truth is contained in Karl Rahner’s words: «it easier to allow oneself to suffocate in total vacuum than in the abyss of God’s holy mystery, but the former doesn’t presume more courage or more truth. When all is said and done, this truth shines forth if it is loved, if it is accepted, if it is lived as the truth that frees».

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario