Páginas

lunes, 19 de marzo de 2018

03-25-2018 - Passion (Palm) Sunday – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nos faltan 55.000 visitas en nuestro blog para llegar a los dos millones. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

25-03-2018
Domingo de Ramos – B
Marcos 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFICADO CON LAS VÍCTIMAS

Ni el poder de Roma ni las autoridades del Templo pudieron soportar la novedad de Jesús. Su manera de entender y de vivir a Dios era peligrosa. No defendía el Imperio de Tiberio, llamaba a todos a buscar el reino de Dios y su justicia. No le importaba romper la ley del sábado ni las tradiciones religiosas, solo le preocupaba aliviar el sufrimiento de las gentes enfermas y desnutridas de Galilea.

No se lo perdonaron. Se identificaba demasiado con las víctimas inocentes del Imperio y con los olvidados por la religión del Templo. Ejecutado sin piedad en una cruz, en él se nos revela ahora Dios, identificado para siempre con todas las víctimas inocentes de la historia. Al grito de todos ellos se une ahora el grito de dolor del mismo Dios.

En ese rostro desfigurado del Crucificado se nos revela un Dios sorprendente, que rompe nuestras imágenes convencionales de Dios y pone en cuestión toda práctica religiosa que pretenda darle culto olvidando el drama de un mundo donde se sigue crucificando a los más débiles e indefensos.

Si Dios ha muerto identificado con las víctimas, su crucifixión se convierte en un desafío inquietante para los seguidores de Jesús. No podemos separar a Dios del sufrimiento de los inocentes. No podemos adorar al Crucificado y vivir de espaldas al sufrimiento de tantos seres humanos destruidos por el hambre, las guerras o la miseria.

Dios nos sigue interpelando desde los crucificados de nuestros días. No nos está permitido seguir viviendo como espectadores de ese sufrimiento inmenso alimentando una ingenua ilusión de inocencia. Hemos de rebelarnos contra esa cultura del olvido que nos permite aislarnos de los crucificados, desplazando el sufrimiento injusto que hay en el mundo hacia una «lejanía» donde desaparece todo clamor, gemido o llanto.

No podemos encerrarnos en nuestra «sociedad del bienestar», ignorando a esa otra «sociedad del malestar» en la que millones de seres humanos nacen solo para extinguirse a los pocos años de una vida que solo ha sido sufrimiento. No es humano ni cristiano instalarnos en la seguridad olvidando a quienes solo conocen una vida insegura y amenazada.

Cuando los cristianos levantamos nuestros ojos hasta el rostro del Crucificado, contemplamos el amor insondable de Dios, entregado hasta la muerte por nuestra salvación. Si la miramos más detenidamente, pronto descubrimos en ese rostro el de tantos otros crucificados que, lejos o cerca de nosotros, están reclamando nuestro amor solidario y compasivo.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-03-25
Erramu igandea – B
Markos 14,1-72; 15,1-47

BIKTIMEKIN BAT

Ez Erromako botereak, ez Tenpluko agintariek jasan ahal izan zuten Jesusek ekarritako berritasuna. Arriskutsua zen Jainkoa ulertzeko eta bizitzeko Jesusen era. Ez zuen defenditzen Tiberioren inperioa; aitzitik, guztiei egin zien dei Jainkoaren erreinua eta haren justizia bilatzera. Ez zion axola larunbataren legea eta tradizio erlijiosoak haustea; Galileako gaixo-jendearen eta jatekorik gabearen sufrimendua arintzea zuen kezka bakarra.

Ez zioten barkatu hori. Sakonegi egin zuen bat, inperioko biktima errugabeekin eta tenpluko erlijioak ahantziak zituenekin. Gurutzean errukirik gabe iltzez josia den horrengan agertzen zaigu orain Jainkoa, historian izan diren biktima errugabe guztiekin bat egin duen horrengan. Horien guztien oihuarekin bat egiten du orain Jainkoaren beraren oinaze-oihuak.

Gurutziltzatuaren aurpegi desitxuratu horretan harritzen gaituen Jainkoa ageri zaigu, Jainkoaz ditugun irudi konbentzionalak hausten ditu, eta koloka jartzen du, jenderik ahulena eta babesik gabeena gurutziltzatzen jarraitzen duen munduko drama ahaztuz, Jainkoari kultu eman nahi dionaren jarduera.

Jainkoa biktimekin bat eginez hil bada, haren gurutziltzatzea erronka kezkagarria da Jesusen jarraitzaileontzat. Ezin bereizi dugu Jainkoa errugabeen sufrimendutik. Ezin adoratu dugu Gurutziltzatua eta bizkarra emanez bizi, goseak, gerlak, miseriak joa den hainbat eta hainbat jenderen sufrimenduaren aurrean.

Jainkoak guztiok interpelatzen jarraitzen du gure egunetako gurutziltzatuen larrutik. Ez dugu zilegi egundoko sufrimendu horren ikusle bezala bizitzen jarraitzea, geure inguruan errugabetasun-ilusio geldo bat elikatuz. Matxinatu beharra dugu ahaztearen kultura horren aurka; gurutziltzatuengandik apartatzera eragiten baitigu, munduan den sufrimendu zuzengabe hori «urrunera» bidaliz, han oihurik, lanturik, intziririk atera ezin duela.

Ezin hesitu gara geure «ongizatearen gizartean», «gaizki izatearen beste gizarte» horretaz ahaztuz, zeinetan milioika gizaki jaiotzen baita, soilik sufrimen izango den bizitzako urte gutxira erabat akabatzeko. Ez da gizatarra, ez kristaua, geure burua segurtasunean kokatzea, soilik bizitza segurtasunik gabea eta mehatxatua ezagutzen dutenez ahazturik.

Kristauek, Gurutziltzatuari aurpegira begira jartzen garenean, Jainkoaren maitasun ezin atzemana kontenplatzen dugu, gure salbaziorako heriotzaraino emana. Patxadago begiratzen badiogu, aisa aurkituko dugu aurpegi horretan beste gurutziltzatu asko eta askoren aurpegia: gugandik hurbil edo urrunago, gure maitasun solidarioa eta errukibera eskatzen ari direnen aurpegia.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

25-03-2018
Diumenge de Rams – B
Marc 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFICAT AMB LES VÍCTIMES

Ni el poder de Roma ni les autoritats del Temple van poder suportar la novetat de Jesús. La seva manera d’entendre i de viure Déu era perillosa. No defensava l’Imperi de Tiberi, cridava tothom a buscar el Regne de Déu i la seva justícia. No li importava trencar la llei del dissabte ni les tradicions religioses, només li preocupava alleujar el patiment de la gent malalta i desnodrida de Galilea.

No li ho van perdonar. S’identificava massa amb les víctimes innocents de l’Imperi i amb els oblidats per la religió del Temple. Executat sense pietat en una creu, en ell se’ns revela ara Déu, identificat per sempre amb totes les víctimes innocents de la història. Al crit de tots ells s’uneix ara el crit de dolor del mateix Déu.

En aquest rostre desfigurat del Crucificat se’ns revela un Déu sorprenent, que trenca les nostres imatges convencionals de Déu i posa en qüestió tota pràctica religiosa que pretengui donar-li culte oblidant el drama d’un món on se segueix crucificant els més febles i indefensos.

Si Déu ha mort identificat amb les víctimes, la seva crucifixió es converteix en un desafiament inquietant per als seguidors de Jesús. No podem separar Déu del sofriment dels innocents. No podem adorar el Crucificat i viure d’esquena al patiment de tants éssers humans destruïts per la fam, les guerres o la misèria.

Déu ens segueix interpel·lant des dels crucificats dels nostres dies. No ens està permès de seguir vivint com espectadors d’aquest sofriment immens alimentant una ingènua il·lusió d’innocència. Hem de rebel·lar-nos contra aquesta cultura de l’oblit que ens permet aïllar-nos dels crucificats, desplaçant el sofriment injust que hi ha al món cap a una «llunyania» on desapareix tot clam, gemec o plor.

No podem tancar-nos en la nostra «societat del benestar», ignorant aquesta altra «societat del malestar» en la qual milions d’éssers humans neixen només per extingir-se als pocs anys d’una vida que només ha estat sofriment. No és humà ni cristià instal·lar-nos en la seguretat oblidant els que només coneixen una vida insegura i amenaçada.

Quan els cristians aixequem els nostres ulls fins al rostre del Crucificat, contemplem l’amor insondable de Déu, lliurat fins a la mort per la nostra salvació. Si la mirem més detingudament, aviat descobrim en aquest rostre el de tants altres crucificats que, lluny o a prop nostre, estan reclamant el nostre amor solidari i compassiu.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

25-03-2018
Domingo de Ramos – B
Marcos 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFICADO COAS VÍTIMAS

Nin o poder de Roma nin as autoridades do Templo puideron soportar a novidade de Xesús. O seu xeito de entenderen e de viviren a Deus era perigosa. Non defendía o Imperio de Tiberio, chamaba a todos a buscaren o reino de Deus e a súa xustiza. Non lle importaba romper a lei do sábado nin as tradicións relixiosas, só lle preocupaba aliviar o sufrimento das xentes doentes e desnutridas de Galilea.

Non llo perdoaron. Identificábase demasiado coas vítimas inocentes do Imperio e cos esquecidos pola relixión do Templo. Executado sen piedade nunha cruz, nel revélasenos agora Deus, identificado xa para sempre con todas as vítimas inocentes da historia. Ao berro de todos eles únese agora o grito de dor do mesmo Deus.

Nese rostro desfigurado do Crucificado revélasenos un Deus sorprendente, que rompe as nosas imaxes convencionais de Deus e pon en cuestión toda práctica relixiosa que pretenda darlle culto, esquecendo o drama dun mundo onde se segue crucificando aos máis débiles e indefensos.

Se Deus morreu identificado coas vítimas, a súa crucifixión convértese nun desafío inquietante para os seguidores de Xesús. Non podemos separar a Deus do sufrimento dos inocentes. Non podemos adorar ao Crucificado e vivirmos de costas ao sufrimento de tantos seres humanos destruídos pola fame, as guerras ou a miseria.

Deus séguenos interpelando desde os crucificados dos nosos días. Non nos está permitido seguirmos vivindo como espectadores dese sufrimento inmenso alimentando unha inxenua ilusión de inocencia. Temos de rebelármonos contra esa cultura do esquecemento que nos permite illármonos dos crucificados, desprazando o sufrimento inxusto que hai no mundo cara a unha «lonxanía» onde desaparece todo clamor, xemido ou choro.

Non podemos encerrármonos na nosa «sociedade do benestar», ignorando esa outra «sociedade do malestar» na que millóns de seres humanos nacen só para extinguírense aos poucos anos dunha vida que só foi sufrimento. Non é humano nin cristián instalármonos na seguridade esquecendo a quen só coñecen unha vida insegura e ameazada.

Cando os cristiáns levantamos os nosos ollos ata o rostro do Crucificado, contemplamos o amor insondábel de Deus, entregado ata a morte pola nosa salvación. Se o miramos máis detidamente, axiña descubrimos nese rostro o de tantos outros crucificados que, lonxe ou preto de nós, están reclamando o noso amor solidario e compasivo.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

25-03-2018
Domenica delle Palme – B
Marco 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFICATO CON LE VITTIME

Né il potere di Roma né le autorità del Tempio poterono sopportare la novità di Gesù. La sua maniera di intendere e di vivere Dio era pericolosa. Non difendeva l’impero di Tiberio, chiamava tutti a cercare il Regno di Dio e la sua giustizia. Non gli importava di violare la legge del sabato né le tradizioni religiose; si preoccupava solo di alleviare la sofferenza delle persone malate e denutrite della Galilea.

Non glielo perdonarono. S’identificava troppo con le vittime innocenti dell’impero e con i dimenticati dalla religione del tempio. Giustiziato senza pietà su una croce, in lui ora ci si rivela Dio, identificato per sempre con tutte le vittime innocenti della storia. Al grido di tutti costoro si unisce ora il grido di dolore dello stesso Dio.

In quel volto sfigurato del Crocifisso ci si rivela un Dio sorprendente, che distrugge le nostre immagini convenzionali di Dio e mette in questione ogni pratica religiosa che pretenda di tendere culto a Dio dimenticando il dramma di un mondo in cui si continuano a crocifiggere i più deboli e indifesi.

Se Dio è morto identificato con le vittime, la sua crocifissione diventa una sfida inquietante per i seguaci di Gesù. Non possiamo separare Dio dalla sofferenza degli innocenti. Non possiamo adorare il Crocifisso e vivere voltando le spalle alla sofferenza di tanti esseri umani distrutti dalla fame, dalle guerre o dalla miseria.

Dio continua a interpellarci dai crocifissi dei nostri giorni. Non ci è permesso di continuare a vivere come spettatori di questa immensa sofferenza, alimentando un’ingenua illusione di innocenza. Dobbiamo ribellarci contro questa cultura dell’oblio che ci permette di isolarci dai crocifissi, spostando la sofferenza ingiusta che c’è nel mondo ad una «lontananza» in cui scompare ogni grido, gemito o pianto.

Non possiamo chiuderci nella nostra «società del benessere» ignorando quest’altra «società del malessere» nella quale milioni di esseri umani nascono solo per estinguersi a pochi anni di una vita che è stata solo sofferenza. Non è umano né cristiano istallarci nella sicurezza dimenticando coloro che conoscono solo una vita insicura e minacciata.

Quando noi cristiani leviamo gli occhi verso il volto del Crocifisso, contempliamo l’amore insondabile di Dio, consegnato fino alla morte per la nostra salvezza. Se lo guardiamo più distesamente, presto scopriamo in quel volto quello di tanti altri crocifissi che, lontani o vicini a noi, stanno reclamando il nostro amore solidale e compassionevole.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

25-03-2018
Dimanche des Rameaux – B
Marc 14,1-72; 15,1-47

IL S’EST IDENTIFIÉ AUX VICTIMES

Ni le pouvoir de Rome ni les autorités du Temple n’arrivèrent à supporter la nouveauté de Jésus. Sa façon de comprendre et de vivre Dieu était dangereuse. Il ne défendait pas l’Empire de Tibère, il appelait tout le monde à rechercher le royaume de Dieu et sa justice. Enfreindre la loi du sabbat et les traditions religieuses ne l’inquiétait pas, la seule chose qui le préoccupait c’était de soulager la souffrance des gens malades et malnutris de Galilée.

Ils ne le lui ont pas pardonné. Il s’était trop identifié aux victimes innocentes de l’Empire et aux oubliés de la religion du Temple. Exécuté sans pitié sur une croix, c’est en lui que Dieu se révèle maintenant à nous, identifié pour toujours à toutes les victimes innocentes de l’histoire dont le cri est maintenant rejoint par le cri de douleur de Dieu lui-même.

C’est dans ce visage défiguré du Crucifié que se révèle à nous un Dieu surprenant, qui brise nos images conventionnelles de Dieu et qui met en question toute pratique religieuse qui prétend lui rendre culte en oubliant le drame d’un monde où l’on continue de crucifier les plus faibles et les plus vulnérables.

Si Dieu est mort en s’identifiant aux victimes, sa crucifixion est devenue un défi inquiétant pour les disciples de Jésus. Il n’est plus possible de séparer Dieu de la souffrance des innocents. Il n’est plus possible d’adorer le Crucifié en tournant même temps le dos à la souffrance de tant d’êtres humains détruits par la faim, par les guerres ou par la misère.

C’est à partir des crucifiés de notre temps que Dieu continue de nous interpeller. Il ne nous est pas permis de continuer à vivre en simples spectateurs de cette immense souffrance, tout en nourrissant une naïve illusion d’innocence. Nous devons nous rebeller contre cette culture de l’oubli qui nous permet de nous écarter des crucifiés, en déplaçant la souffrance injuste qui sévit dans le monde vers «un lointain» où toute clameur, tous gémissements et pleurs disparaissent.

Nous ne pouvons pas nous replier sur notre «société du bien-être», tout en ignorant cette autre «société du mal-être» dans laquelle des millions d’êtres humains naissent uniquement pour disparaître quelques années plus tard, après une vie qui n’a été que souffrance. Ce n’est ni humain ni chrétien de s’installer dans la sécurité en oubliant ceux qui ne connaissent que l’insécurité et une vie menacée.

Lorsque nous chrétiens, nous levons notre regard vers le visage du Crucifié, nous contemplons l’amour insondable de Dieu qui s’est livré jusqu’à la mort pour notre salut. Si nous le regardons plus longuement nous découvrirons bientôt dans ce visage, celui de tant d’autres crucifiés qui, près ou loin de nous, réclament notre amour solidaire et compatissant.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

25-03-2018
Domingo de Ramos – B
Marcos 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFICANDO-SE COM AS VÍCTIMAS

Nem o poder de Roma nem as autoridades do Templo puderam suportar a novidade de Jesus. A Sua forma de entender e de viver Deus era perigosa. Não defendia o Império de Tibério, chamava a todos para procurar o reino de Deus e a Sua justiça. Não lhe importava quebrar a lei do sábado nem as tradições religiosas, só lhe preocupava aliviar o sofrimento das pessoas doentes e desnutridas da Galileia.

Não lho perdoaram. Identificava-se demasiado com as vítimas inocentes do Império e com os esquecidos pela religião do Templo. Executado sem piedade numa cruz, Nele se nos revela agora Deus, identificado para sempre com todas as vítimas inocentes da história. Ao grito de todos eles se une agora o grito de dor do mesmo Deus.

Nesse rosto desfigurado do Crucificado revela-se um Deus surpreendente, que quebra as nossas imagens convencionais de Deus e coloca em questão toda a practica religiosa que pretenda dar-lhe culto esquecendo o drama de um mundo onde se continua a crucificar os mais débeis e indefensos.

Se Deus morreu identificado com as vítimas, a Sua crucificação converte-se num desafio inquietante para os seguidores de Jesus. Não podemos separar Deus do sofrimento dos inocentes. Não podemos adorar o Crucificado e viver de costas ao sofrimento de tantos seres humanos destruídos pela fome, as guerras ou a miséria.

Deus continua a interpelar-nos desde os crucificados dos nossos dias. Permite-nos continuar a viver como espectadores desse sofrimento imenso alimentando uma ingénua ilusão de inocência. Temos de rebelar-nos contra essa cultura do esquecimento que nos permite isolarmos dos crucificados, deslocando o sofrimento injusto que há no mundo para um «afastamento» onde desaparece todo o clamor, gemido ou choro.

Não podemos encerrar-nos na nossa «sociedade de bem-estar», ignorando essa outra «sociedade do mal-estar» em que milhões de seres humanos nascem só para se extinguir aos poucos anos de uma vida que só foi de sofrimento. Não é humano nem cristão instalar-nos na segurança esquecendo a quem só conhece uma vida insegura e ameaçada.

Quando os cristãos, levantamos os nossos olhos até ao rosto do Crucificado, contemplamos o amor insondável de Deus, entregado até à morte para a nossa salvação. Se olhamos mais detidamente, depressa descobrimos nesse rosto o de tantos outros crucificados que, longe ou perto de nós, estão reclamando o nosso amor solidário e compassivo.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

03-25-2018
Palm Sunday – B
Mark 14,1-72; 15,1-47

IDENTIFIED WITH THE VICTIMS

Neither the power of Rome nor the authorities of the Temple could put up with Jesus’ novelty. His way of understanding God and living God was dangerous. He didn’t defend the Empire of Tiberius, he called everyone to seek God’s Kingdom and God’s justice. Neither breaking the Sabbath law nor religious traditions were important to him: he only concerned himself with alleviating the suffering of the sick and malnourished people of Galilee.

They didn’t forgive him. He identified himself too much with the innocent victims of the Empire and with those forgotten by the religion of the Temple. Executed mercilessly on a cross, in him God is now revealed as identified forever with all the innocent victims of history. To the cry of all these, is now united the cry of grief of God’s Self.

In that disfigured face of the crucified is now revealed a surprising God, one who breaks our conventional images of God and calls into question every religious practice that pretends to give God homage, forgetting the drama of a world where they keep crucifying the weakest and most defenseless.

If God has died identified with the victims, God’s crucifixion becomes an unsettling challenge for Jesus’ followers. We can’t separate God from the suffering of the innocent. We can’t adore the Crucified and go about turning our backs on the suffering of so many human beings destroyed by hunger, wars or misery.

God keeps questioning us from the crucified of our day. We aren’t allowed to keep living like spectators of that immense suffering, while feeding a naïve illusion of innocence. We need to rebel against that culture of amnesia that lets us isolate ourselves from the crucified, shifting the unjust suffering that exists in the world «somewhere else» where all shouts, groans and wailing disappear.

We can’t enclose ourselves in our «society of wellbeing», ignoring that other «society of unrest» in which millions of human beings are born only to be snuffed out in a few short years of a life in which they have only known suffering. It’s neither human nor Christian to install ourselves in security, forgetting those who only know an insecure and threatened life.

When we Christians raise our eyes toward the face of the Crucified, we contemplate the unfathomable love of God, handed over to death for our salvation. If we hold our gaze there, we soon discover in that face the face of so many other crucified people, who far away or right next to us are demanding our love in solidarity and in compassion.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario